Παραμονή – Μέρος δεύτερο

Το πρώτο μέρος είναι εδώ. Η χιονισμένη σιδερόπορτα έβγαζε ένα τσιριχτό ήχο όσο σερνόταν πάνω στη σιδερένια ράγα. Ο Βίκτωρ Ντόζας περίμενε χτυπώντας με ανυπομονησία τα δάχτυλα του δεξιού χεριού του πάνω στο δερμάτινο τιμόνι του μαύρου τζιπ μέχρι η πόρτα να δεήσει να ανοίξει. Ο ήχος του υπενθύμιζε ότι έπρεπε επιτέλους να γρασάρει τους τροχούς, κάτι που ανέβαλε, ή μάλλον καλύτερα ξεχνούσε, μέρες …

Αντίο

Τον Χρήστο Γραμματίδη δεν τον ήξερα προσωπικά, όμως είχα την αίσθηση ότι τον ήξερα. Η ηλεκτρονική γνωριμία μας ξεκίνησε κάπως έτσι: ήταν ο πρώτος καιρός που είχα επιστρέψει από Αγγλία και το ελληνικό τουίτερ ήταν ακόμα αναπτυσσόμενο και σε κάθε περίπτωση πολύ πιο "χιπ" από το facebook το οποίο είχε ήδη γίνει κάπως παρωχημένο. Ο Χρήστος διατηρούσε έναν …

Τετάρτη απόγευμα

Προσπαθώ σχεδόν κάθε απόγευμα να πηγαίνω τον Χ. στην παιδική χαρά. Όχι απαραίτητα επειδή νιώθω τύψεις που λείπω την περισσότερη μέρα. Αλλά ίσως και γι αυτό. Υποσυνείδητα. Χθες βρήκα την ευκαιρία και κάθισα στο πεζούλι όσο είχε πάρει ένα ξυλαράκι και έκανε ότι ζωγραφίζει στο χώμα. Για μια στιγμή χάθηκα στις σκέψεις μου. Συνήλθα όταν ο …

Βόλτα με τη μαμά

Πάνε κάποιες μέρες που αλλοιώθηκε η επιθυμία μου η ανάγκη μου να γράψω. Ατόνησε, σχεδόν έσβησε. Ο Φεβρουάριος ήταν ένας άσχημος, επιθετικός μήνας, γεμάτος ασφυκτικά από άγχος που έφερε αϋπνίες, που έφεραν κόπωση που έφερε ασθένειες. Ένιωσα για ακόμη μια φορά αποπροσανατολισμένος. Χαμένος. Απογοητευμένος. Μετά πάλι, για ασήμαντες αφορμές, ενθουσιασμένος. Πάντα όμως αντιφατικός. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο μου ήρθε …

Δύο χιλιάδες πέντε

Να το πάλι. Κάποια δευτερόλεπτα αβεβαιότητας. Σαν να αιωρείσαι στο κενό. Ή μάλλον καλύτερα σα να προσπαθείς να ισορροπήσεις πάνω σε μια ράβδο. Στην αρχή το παίζεις αδιάφορος. Μετά από ένα δευτερόλεπτο αρχίζεις να αμφιβάλεις αν θα πάρει πάλι μπροστά. Στο δεύτερο έχεις σηκωθεί όρθιος σε πανικό. Μετά παίρνει μπροστά συνήθως. Ακόμα τουλάχιστον. Αυτό το …

Μπλε μικρές σακούλες

Σήμερα αποχαιρέτησα τον Β. Φεύγει σε ένα μήνα αλλά δε θα τον δω ξανά μέχρι τότε. Μιλήσαμε μόνο λίγο για τη νέα ζωή, θα έλεγα σχεδόν τυπικά. Η συζήτηση μετά συνεχίστηκε σαν να μην έφευγε, σα να συνέχιζε να είναι δίπλα, κοντά με ένα τηλέφωνο. Εκεί. Συνειδητοποίησα ότι η εποχή έχει καταφέρει να αποφορτίσει την κατάσταση. …

Παραμονή – Μέρος πρώτο

Οι γιορτές έχουν περάσει αλλά σίγουρα όχι ο Χειμώνας. Αυτή λοιπόν είναι μια ιστορία με αφορμή τον Χειμώνα με την θλιβερή ίσως διαπίστωση πως όσο μεγαλώνουμε τόσο αποστασιοποιούμαστε από την επίδραση των εποχών στη ζωή μας. Κρυβόμαστε πίσω από τοίχους που χτίζουν για μας καλοριφέρ ή αίρκοντίσιον και χάνουμε την επαφή με την πραγματική ζωή και ίσως έτσι και με τον εαυτό μας. …

Δεκαεπτά

Αυτή την ανάρτηση την είχα γράψει κάπου στον Οκτώβριο του '17. Έκτοτε έμεινε, για άγνωστο λόγο, στο συρτάρι αλλά νομίζω πως θα βρει κάπου τη θέση της έστω και ετεροχρονισμένα μέσα στο '18. Εξάλλου ο χρόνος είναι συνεχής και αδιάλειπτος (ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται να συμβαίνει). Ευτυχές το νέον έτος λοιπόν! Αν και λίγο νωρίς …

Αγίου Σπυρίδωνα

Στην Τσαμαδού βγάλανε τα Χριστουγεννιάτικα. 1,80 ευρώ οι έξι χριστουγεννιάτικες μπάλες. Και πιο κάτω μπορείς να δεις ανθρώπους να ψωνίζουνε ρούχα και πιτζάμες για δώρα. Όλοι σκεπτικοί και χαρούμενοι. Μετράνε τα ψιλά, χαμογελάνε και αγοράζουν. Άλλοτε δε βγαίνουν, αλλά πάλι χαμογελάνε και προχωράνε. Και σκέφτεσαι πώς χωράει τόσος πλούτος σε τόση φτώχεια. Λίγο μετά, στη Φίλωνος …

Μετρικό σύστημα

Ο σκακιστικός όμιλος Άνω Τούμπας βρισκόταν σε ένα στενό κάτω από τη Λαμπράκη λίγα μέτρα από το σπίτι μου. Σαν φοιτητής είχα πλέον ήδη χρόνια από την τελευταία φορά που είχα παίξει σκάκι, όμως ήθελα να αρχίσω ξανά. Εφόσον κανένας από τους φίλους μου δεν έπαιζε και χωρίς να ξέρω καν αν μπορώ να γραφτώ και ποιες θα ήταν τέλος πάντων οι …